Tag Archives: choroba nowotworowa

O życiu po raku – jeszcze kilka słów

 

Jakiś czas temu pisałam Wam o życiu po raku, o tym jak radzić sobie z trudnymi emocjami. Chcę Wam dzisiaj przypomnieć ten tekst ponieważ od jakiegoś czasu zauważam, że trafia do mnie coraz więcej osób, które zakończyły już leczenie i czują się w związku z tym zagubione.

Uzupełniłabym ten poprzedni tekst o jeszcze jeden element – planowanie. Wielu pacjentów mówi o tym, że nie potrafi w tym momencie planować bliższej i dalszej przyszłości, że nie wie jak zorganizować powrót do pracy, jak zbudować “nową rzeczywistość”.

Warto na początek przyjrzeć się z czego wynika ten lęk przed robieniem planów, czego tak naprawdę się obawiam, jakie myśli pojawiają się w mojej głowie kiedy zastanawiam się nad przyszłością. Pamiętajcie, że z myślami możemy skutecznie pracować.

Kolejny krok, to budowanie swojej “nowej rzeczywistości”. Jeżeli nie czujesz się gotowy, to nie rzucaj się na przysłowiową głęboką wodę, tylko buduj małymi krokami. Planując, zacznij od rzeczy, które znasz, które dają Ci radość. Dzięki temu będziesz mieć energię i napęd do podejmowania kolejnych aktywności, szczególnie tych, które będą dla Ciebie nowe. Buduj powoli nową rutynę, nowy rytm swojego dnia. Poczucie zagubienia, które może Ci towarzyszyć, jest czymś naturalnym. W końcu przez ostatnie miesiące rytm Twojego życia wyznaczało leczenie i kolejne wizyty u lekarza. Dlatego daj sobie czas, nie bądź wobec siebie surowy. Pamiętaj, że możesz mieć słabsze chwile i to nie jest złe.

I uwierz, że po chorobie nowotworowej możesz być szczęśliwy, możesz spełniać się w życiu prywatnym i zawodowym – możesz po prostu żyć.

Wcześniejszy tekst znajdziecie tu: http://psychoonkolog.eu/i-co-dalej-zycie-po-raku/

Triumf życia – kilka słów o książce Carla O. Simontona

 

Dzisiaj opowiem Wam o książce dla mnie naprawdę ważnej. Przyznam, że trochę zdziwiłam się, kiedy odkryłam, że nic nie napisałam o niej wcześniej.

Tą książka jest „Triumf życia, możesz mieć przewagę nad rakiem” Carla O. Simontona.

Moje pierwsze spotkanie z tą książka miało miejsce wiele lat temu, kupiłam ją wtedy aby znaleźć informacje, jak mogę wspierać chorującą mi bliską osobę. Przeczytałam, i „coś zaskoczyło”. Pamiętam, że wtedy w mojej głowie pojawiła się myśl, że ta metoda może naprawdę działać. Dzisiaj, wykorzystuje w swojej pracy metodę, którą stworzył Simonton zarówno w pracy indywidualnej jak i prowadzę warsztaty Terapii Simontona.

Ale, wracamy do książki. Co w niej znajdziecie?

Pierwsza cześć, której tytuł brzmi „Umysł i rak” przedstawia założenia i podstawy teoretyczne całego programu, to próba odpowiedzi na pytania: Jakie są przyczyny raka?, Dlaczego niektórzy pacjenci zdrowieją a inni umierają?, Jak możemy uczestniczyć w swoim zdrowieniu?. Już na początku pierwszego rozdziału Simonton pisze: „Wszyscy uczestniczymy w budowaniu własnego zdrowia poprzez swoje przekonania, uczucia i stosunek do życia, a także – w bardziej bezpośredni sposób – przez ruch czy sposób odżywiania. Również nasza reakcja na leczenie zależy od wiary w skuteczność terapii oraz zaufania, jakie mamy do zespołu leczącego”. Simonton w swoich rozważaniach poszukuje przyczyn powstawania raka nie tylko w czynnikach środowiskowych czy genetycznych ale także w doświadczanych w życiu stresujących i trudnych wydarzeniach. Pisze o tym tak: „Naszym podstawowym założeniem jest traktowanie choroby nie jako problemu czysto fizycznego, ale raczej jako problemu całego człowieka, obejmującego nie tylko ciało, lecz także umysł i emocje”. Z kolei w rozdziale „Oczekiwania związane z rakiem i ich wpływ na proces zdrowienia” Carl Simonton mówi o tym, jakie znaczenie w zdrowieniu mają nasze przekonania dotyczące choroby i leczenia.

Druga część książki – „Drogi do zdrowia” – to opis całego programu Terapii Simontonowskiej, znajdziecie tu informacje z czego składa się program i w jaki sposób go wdrożyć. Każdy rozdział opisuje kolejny krok w drodze do zdrowia. Z tej części książki dowiecie się w jaki sposób możecie uczestniczyć w zachowaniu zdrowia, jak przezwyciężać urazy, jak wyznaczać cele czy radzić sobie z bólem i innymi skutkami ubocznymi leczenia. Dowiecie się, jak ważna w chorobie i leczeniu jest wasza wyobraźnia i w jaki sposób, poprzez pracę z wyobraźnią, możecie sobie pomóc. Przy okazji pracy z wyobraźnią poznacie też techniki relaksacyjne, Simonton o tym pisze „Nauka relaksu i wpływania na ciało pomaga ponownie zaakceptować swoje ciało i własną zdolność do pracy z nim nad odzyskaniem zdrowia.” i „Relaksacja i obrazowanie myślowe należą do najbardziej wartościowych narzędzi, jakie udało nam się znaleźć, by pomóc pacjentom nauczyć się wiary w swoją zdolność do wyzdrowienia z choroby nowotworowej.” W tej części książki poruszany jest także temat lęku przed nawrotem choroby i przed śmiercią – Simonton pokazuje jak sobie z tymi trudnymi tematami radzić i jak uwolnić się od lęku. Ostatni rozdział dotyczy wpływu choroby na cały system rodzinny. Zawiera informacje i wskazówki w jaki sposób mądrze i zdrowo wspierać bliską osobę, która choruje ale też jak w sytuacji choroby zadbać o siebie – jako osobę wspierającą.

Bardzo zachęcam do lektury tej książki i do korzystania z ćwiczeń i technik, które są w niej opisane. I pamiętajcie, że Program Simontona ma na celu wsparcie procesu leczenia medycznego, a nie zastąpienie go.

Praca na szpitalnym oddziale – moja perspektywa

 

Często, kiedy ludzie słyszą, że pracuję na oddziałach onkologicznych, to stwierdzają, że wykonują bardzo trudną pracę i na co dzień widzę tyle cierpienia i ludzkich tragedii. Taki obraz oddziału onkologicznego ma bardzo wiele osób. A jak ja to widzę? I jak sobie radzę?

Dla mnie przede wszystkim praca na oddziale jest niezwykle cennym doświadczeniem. Każdego dnia spotykam wiele osób, poznaję historię ich życia, towarzyszę im w trakcie diagnostyki, leczenia czy badań kontrolnych.

Oczywiście bywa trudno, nerwowo, bywa smutno, czasami bardzo smutno. To takie sytuacje, gdy pacjenci czekają na wyniki badań, poznają diagnozę, dostają niepomyślne informacje o przebiegu leczenia. Trudno jest, gdy medycyna mówi, że już nic więcej dla pacjenta zrobić nie może. Trudno jest, gdy pacjenci umierają. W tych trudnych momentach staram się być dla pacjentów wsparciem, dać im bezpieczną przestrzeń do wygadania się, wypłakania, a jak potrzebują, to i wykrzyczenia.

Z drugiej strony praca na oddziale to też radość i szczęście. Lubię te momenty, gdy pacjent krzyczy z drugiego końca korytarza, że „w TK czysto”, gdy kolejne badania pokazują, że leczenie działa, gdy pacjenci wracają do swojego życia i do swojej codzienności. To niezwykłe chwile, gdy na twarzach pacjentów pojawia się uśmiech a w oczach błysk.

Moja praca zwykle polega na tym, że „wędruję” od sali do sali, zagaduję pacjentów. Są pacjenci, którzy nie chcą ze mną rozmawiać (ba, nawet potrafią schować się pod kołdrą!) ale są też tacy, którzy chętnie sięgają po pomoc i wsparcie. Bywa też tak, że po prostu rozmawiamy sobie o zwykłych, codziennych sprawach. Czasami lekarze proszą abym do kogoś zajrzała, czasami pielęgniarki zwrócą moją uwagę na jakiegoś konkretnego pacjenta, czasami rodzina prosi żeby zajrzeć do ich bliskiego a czasami sami pacjenci proszą o rozmowę. Staram się też rozmawiać z rodzinami i bliskimi pacjentów – oni też potrzebują wsparcia. Zdarzały się już sytuacje, gdy zabierałam z korytarza zapłakane i zdenerwowane rodziny.

A jak sobie radzę? Po pierwsze, naprawdę lubię to, co robię i dzięki temu mam stale motywację do działania. Po drugie, dbam o to żeby mieć czas na odpoczynek i regenerację, staram się realizować plany pozazawodowe i mieć czas na aktywności, które dają mi radość. Po trzecie, gdy zauważam, że coś mnie jakoś wyjątkowo mocno poruszyło wtedy sięgam po pomoc bardziej doświadczonych psychologów.

O pracy psychoonkologa pisałam jakiś czas temu, gdyby ktoś chciał wrócić do tamtego materiału, znajdzie go pod tym linkiem: http://psychoonkolog.eu/psychoonkolog-na-oddziale-zbedny-wydatek-czy-niezbedna-pomoc/

10 kroków po poznaniu diagnozy

 

Diagnoza choroby nowotworowej to jedna z tych informacji, których wolelibyśmy nigdy w swoim życiu nie usłyszeć. Kiedy jednak słyszymy od lekarza, że to rak, nasz świat wywraca się do góry nogami. Większość pacjentów mówi o utracie poczucia bezpieczeństwa, pojawia się lęk – o siebie i o swoich bliskich. Pacjenci mówią też, że to jakby dostać „kijem po głowie”. Pojawia się wiele negatywnych myśli i emocji i bardzo trudno jest się w tej nowej sytuacji odnaleźć.

Co możemy zatem zrobić aby pomóc sobie na początku tej drogi?

1.      Pozwól sobie przeżyć emocje

Lęk, złość, smutek, rozpacz to emocje, które możesz odczuwać po poznaniu diagnozy i te emocje masz prawo odczuwać, one są tu naturalne. Pozwól sobie na przeżycie tych emocji. Jeżeli chcesz płakać, to płacz, chcesz krzyczeć, to krzycz. Nie duś tego w sobie i nie pozwól aby ludzie wokół Ciebie odebrali Ci prawo do odczuwania tych emocji. Pamiętaj, że to co teraz czujesz jest naturalną reakcję na kryzys w jakim się właśnie znalazłaś.

2.      Uzyskaj dokładną i pełną informację od lekarza

Bardzo ważne jest, abyś otrzymała od lekarza pełną i rzetelną informację o swojej chorobie i planowanym leczeniu. Mając wiedzę będziesz mogła bardziej świadomie podejmować decyzje o swoim leczeniu a także lęk, który odczuwasz będzie mniejszy. Pamiętaj, że przeczesując czeluści Internetu możesz napotkać wiele stron, na których będą niesprawdzone lub nieprawdziwe informacje. Dlatego tak ważne jest, abyś opierała się o sprawdzone źródło informacji jakim jest lekarz.

3.      Jeżeli masz wątpliwości uzyskaj opinię drugiego lekarza.

Może być tak, że leczenie które zaproponuje Ci lekarz wzbudzi Twoje wątpliwości i będziesz wahała się czy zgodzić się na nie czy nie. Pamiętaj, że masz prawo zasięgnąć opinii innego lekarza. Tu chodzi o Twoje życie i zdrowie i ważne jest abyś mogła zaufać lekarzowi i leczeniu, które Ci proponuje.

4.      Odpuść sobie czytanie statystyk.

Po usłyszeniu diagnozy szukasz informacji o tym jakie są rokowania i jakie masz szanse? Odpuść sobie – takie informacje nie poprawią Twojego samopoczucia. Pamiętaj, że statystyki odnoszą się do populacji, a nie do konkretnego człowieka. A przecież każdy z nas jest inny, ma inny stan wyjściowy, inaczej będzie reagował na leczenie. Zagłębiając się w statystyki możesz pogorszyć swój nastrój i odebrać sobie nadzieję.

5.      Zrewiduj swoje przekonania na temat raka i jego leczenia.

Na pewno masz w głowie jakieś przekonania dotyczące raka i tego jak wygląda leczenie. Ważne abyś przyjrzała się swoim przekonaniom i sprawdziła, czy aby na pewno są one dla Ciebie zdrowie. Większość pacjentów ma w głowie niezdrowe przekonania o chorobie i leczeniu, są to myśli typu: „Rak to wyrok”, „Chemia mnie zabije”, „Z raka się nie wychodzi” itp. Niezdrowe przekonania dotyczące choroby i leczenia sprawiają, że odczuwasz negatywne emocje (np. lęk, złość, poczucie winy), a negatywne emocje źle wpływają na Twoje zdrowie i na proces powrotu do zdrowia.

6.      Pracuj z wyobraźnią.

Twoja wyobraźnia ma ogromną moc. Używana w zdrowy sposób może stać się narzędziem, które będzie pomagało Ci w powrocie do zdrowia. Ważne aby porzucić zamartwianie się (czyli wyobrażanie sobie czarnego scenariusza) a skupiać się na wyobrażaniu sobie pożądanego efektu. Jak jeszcze używać wyobraźni w zdrowy sposób? Po pierwsze: myśl lub wyobrażaj sobie chorobę jako uleczalną. Po drugie: myśl lub wyobrażaj sobie leczenie jako skuteczne. Po trzecie: myśl lub wyobrażaj sobie Twoje ciało jako zdolne do samoleczenia.

7.      Nie rezygnuj z aktywności dających Ci radość.

Zwykle, gdy w życiu dzieje się coś trudnego to w pierwszej kolejności rezygnujesz z aktywności, które dają Ci radość. Pojawia się w głowie przekonanie: „Jak mam się bawić skoro w moim życiu dzieje się coś złego?”. A właśnie te aktywności, które dają Ci radość sprawiają, że masz więcej energii, lepiej przechodzisz przez leczenie, wspomagają Twój powrót do zdrowia. Nie rezygnuj z nich, postaraj się przeznaczać chociaż 30 minut dziennie na aktywności, które dadzą Ci poczucie radości.

8.      Słuchaj swojej wewnętrznej mądrości.

Masz w sobie Twój wewnętrzny głos, który prowadzi Cię w stronę tego co dobre dla Ciebie i Twojego zdrowia. Wsłuchaj się w ten głos, w jego podpowiedzi i podążaj za nimi.

9.      Przyjrzyj się swoim kręgom wsparcia.

Rozejrzyj się wokół siebie, zobacz ludzi, którzy Ci towarzyszą. Zobacz jakie wsparcie możesz od nich uzyskać. Pamiętaj, też że w Twoim kręgu wsparcia są też specjaliści (lekarz, pielęgniarka, psycholog).

10.   Staraj się żyć normalnie

To może brzmi jak banał, ale to prawda. Staraj się żyć, funkcjonować jak najnormalniej. Pamiętaj, że nadal jesteś rodzicem, partnerem, małżonkiem, przyjacielem, pracownikiem, szefem. Jeżeli tylko stan Twojego zdrowia na to pozwala, nie rezygnuj ze swojej codziennej aktywności.