Tag Archives: rak

Kancerofobia

Kancerofobia

Choroby nowotworowe stanowią drugą przyczynę zgonów w Polsce. Co roku przybywa ponad 160 tys. nowych zachorowań. Z danych dostępnych w Krajowym Rejestrze Nowotworów wynika, że w 2017 roku w Polsce mieliśmy już ponad 1 mln osób żyjących z chorobą nowotworową. Biorąc pod uwagę te dane, jak i prognozy WHO (które mówią o zwiększającej się liczbie zachorowań), nic dziwnego, że wiele osób obawia się, że zachoruje na chorobę nowotworową. Te obawy nie stanowiłyby żadnego problemu gdyby jedynym ich efektem było chodzenie na badania profilaktyczne, zdrowe odżywianie czy zwiększona aktywność fizyczna. Niestety, u niektórych osób te obawy przyjmują inną postać i ta postać sprawia, że całe funkcjonowanie takiej osoby jest zaburzone.

Co to jest?

Kancerofobia – to silny, wręcz patologiczny lęk przed zachorowaniem na chorobę nowotworową. Mechanizm powstawania tego zaburzenia (jak i innych fobii) nie jest do końca znany. Przyjmuje się, że mogą to być uwarunkowania genetyczne, wychowanie, traumatyczne zdarzenia z przeszłości, a w przypadku kancerofobii może to być też doświadczenie choroby kogoś w rodzinie lub bliskim otoczeniu.

Jakie są objawy?

Objawy kancerofobii możemy podzielić na dwie grupy: objawy psychologiczne i objawy somatyczne. Do objawów psychologicznych kancerofobii zaliczamy:

  • natrętne, obsesyjne myśli, w których treściach jest obecne przekonanie o rozwijającej się w organizmie chorobie nowotworowej lub dotyczące możliwości rozwinięcia się choroby nowotworowej,
  • przekonanie pacjenta, że w niedalekiej przyszłości umrze z powodu choroby nowotworowej,
  • dokonywanie błędnych interpretacji sygnałów, objawów płynących z ciała; osoba cierpiąca na kancerofobię, każdy, nawet najmniejszy objaw uznaje za przejaw rozwijającej się choroby nowotworowej, np. kaszel – jako sygnał rozwijającego się raka płuca, ból głowy – interpretowany jako guz mózgu, itp.

Do objawów somatycznych kancerofobii zaliczamy:

  • zwiększoną potliwość,
  • przyspieszenie pracy serca,
  • uczucie duszności,
  • drżenie rąk,
  • bóle głowy,
  • zaburzenia trawienia.

Jak może postępować osoba z kancerofobią?

U osób cierpiących z powodu kancerofobii można zwykle zauważyć dwa typy postaw (postępowania):

  • Bardzo częste wizyty u lekarzy, ciągłe poddawanie się badaniom. Takie osoby nawet jeżeli na chwilę doświadczą spokoju, to za moment podważają prawidłowe wyniki badań i informacje otrzymane od lekarza i nadal mają przekonanie o obecnej w organizmie chorobie nowotworowej. Prowadzi to do kolejnych wizyt lekarskich i kolejnych badań.
  • Całkowita rezygnacja z wizyt u lekarza i badań. Takie osoby, tak bardzo boją się, że mogłyby usłyszeć od lekarza, że są chore, że powodowane tym lękiem rezygnują z opieki medycznej. Takie osoby zwykle postrzegają chorobę nowotworową jako wyrok i uważają, że nie ma możliwości leczenia. Taka postawa, w konsekwencji, może doprowadzić do przegapienia jakiegoś rzeczywiście rozwijającego się schorzenia (nie koniecznie choroby nowotworowej).

Jak pomóc?

W przypadku kancerofobii leczenie takiej osoby polega przede wszystkim na psychoterapii, w trakcie której pacjent dociera do przyczyn rozwinięcia się u niego kancerofobii i uczy się nowych, zdrowszych sposobów myślenia i radzenia sobie. Za najskuteczniejszą uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną. Zdarza się też, że konieczna jest również farmakoterapia (są to leki przeciwlękowe oraz antydepresyjne).

Kancerofobia, to poważne zaburzenie, które wpływa na każdy aspekt życia osoby, która go doświadcza. Nie można lekceważyć tego zaburzenia i warto sięgnąć po pomoc specjalistów.

Skąd się wzięła psychoonkologia i czym ona właściwie jest?

Krótka historia psychoonkologii

Psychoonkologia to dziedzina nauki, która łączy w sobie elementy psychologii i onkologii. Jest to dość młoda dziedzina nauki. Pierwsze kroki psychoonkologii, to rok 1950, kiedy Artur Sutherland zakłada Departament Psychiatrii onkologicznej w Memorial Sloan – Kettering Center w  Nowym Jorku. W 1966 roku szefostwo Departamenu obejmuje Jimmie Holland, którą uznaje się za twórczynię psychoonkologii. Powstanie psychoonkologii wynikało z rozwoju medycyny, a w szczególności z postępu w leczeniu chorób nowotworowych. Zauważono, że pacjenci coraz częściej potrzebowali opieki psychiatrycznej w trakcie i po leczeniu choroby nowotworowej. Kolejnym krokiem w historii psychoonkologii było  założenie przez Cicely Saunders pierwszego w Londynie hospicjum, a następnie w 1971 roku założenie przez Carla O.Simontona – Simonton Cancer Center w Malibu w Kaliforni. Niezwykle ważnym momentem dla psychoonkologii była zorganizowana w 1975 roku I Konferencja Psychoonkologiczna w San Antonio w Teksasie, którą uważa się za formalne powołanie psychoonkologii. Następnie w 1984 roku Jimmie Holland zakłada Międzynarodowe Towarzystwo Psychoonkologiczne, a w 1987 zostaje założone Europejskie Towarzystwo Psychoonkologiczne. W Polsce w 1992 roku z inicjatywy profesor Krystyny deWalden – Gałuszko powstaje Polskie Towarzystwo Psychoonkologiczne a w 1996 roku rozpoczęto wydawanie czasopisma „Psychoonkologia”. Kolejnym krokiem w rozwoju psychoonkologii w Polsce było powołanie w 2005 roku Krajowej Szkoły Psychoonkologii.

Czym zajmuje się psychoonkologia

Obszar działania psychoonkologii obejmuje:

  • promocję zdrowia i profilaktyki – organizowanie kampanii edukacyjnych, zachęcanie do regularnych badań, propagowanie zdrowego stylu życia,
  • łagodzenie lub usuwanie psychicznych skutków choroby nowotworowej i leczenia – czyli towarzyszenie pacjentom i ich rodzinom oraz wspieranie ich na każdym etapie leczenie onkologicznego oraz po zakończeniu leczenia,
  • edukację personelu medycznego,
  • prowadzenie badań naukowych.

Kim jest psychoonkolog

Z definicji Ministerstwa Zdrowia:

„Osoba posiadająca wykształcenie psychologiczne lub medyczne, która ukończyła studia wyższe i uzyskała tytuł magistra lub równorzędny oraz ukończyła studia podyplomowe z zakresu psychoonkologii.”

O tym czy psychoonkolog jest potrzebny, czy nie pisałam Wam już jakiś czas temu i możecie o tym poczytać tu: http://psychoonkolog.eu/psychoonkolog-na-oddziale-zbedny-wydatek-czy-niezbedna-pomoc/

O życiu po raku – jeszcze kilka słów

 

Jakiś czas temu pisałam Wam o życiu po raku, o tym jak radzić sobie z trudnymi emocjami. Chcę Wam dzisiaj przypomnieć ten tekst ponieważ od jakiegoś czasu zauważam, że trafia do mnie coraz więcej osób, które zakończyły już leczenie i czują się w związku z tym zagubione.

Uzupełniłabym ten poprzedni tekst o jeszcze jeden element – planowanie. Wielu pacjentów mówi o tym, że nie potrafi w tym momencie planować bliższej i dalszej przyszłości, że nie wie jak zorganizować powrót do pracy, jak zbudować “nową rzeczywistość”.

Warto na początek przyjrzeć się z czego wynika ten lęk przed robieniem planów, czego tak naprawdę się obawiam, jakie myśli pojawiają się w mojej głowie kiedy zastanawiam się nad przyszłością. Pamiętajcie, że z myślami możemy skutecznie pracować.

Kolejny krok, to budowanie swojej “nowej rzeczywistości”. Jeżeli nie czujesz się gotowy, to nie rzucaj się na przysłowiową głęboką wodę, tylko buduj małymi krokami. Planując, zacznij od rzeczy, które znasz, które dają Ci radość. Dzięki temu będziesz mieć energię i napęd do podejmowania kolejnych aktywności, szczególnie tych, które będą dla Ciebie nowe. Buduj powoli nową rutynę, nowy rytm swojego dnia. Poczucie zagubienia, które może Ci towarzyszyć, jest czymś naturalnym. W końcu przez ostatnie miesiące rytm Twojego życia wyznaczało leczenie i kolejne wizyty u lekarza. Dlatego daj sobie czas, nie bądź wobec siebie surowy. Pamiętaj, że możesz mieć słabsze chwile i to nie jest złe.

I uwierz, że po chorobie nowotworowej możesz być szczęśliwy, możesz spełniać się w życiu prywatnym i zawodowym – możesz po prostu żyć.

Wcześniejszy tekst znajdziecie tu: http://psychoonkolog.eu/i-co-dalej-zycie-po-raku/

Otwarta Grupa Wsparcia dla osób z doświadczeniem choroby nowotworowej

Wspólnie z Fundacja Onkologiczna Nadzieja we wrześniu rozpoczęliśmy drugą edycję Otwartej Grupy Wsparcia dla osób, które doświadczyły lub aktualnie doświadczają choroby nowotworowej.
 
W trakcie spotkań będziemy rozmawiać o chorobie, towarzyszących jej emocjach i myślach ale też porozmawiamy o codzienności. Będziemy się śmiać, czasami płakać i zadbamy aby wspólnie spędzony czas był dobry. Wspólnie poszukamy sposobów radzenia sobie w trudnych sytuacjach i poznamy sposoby innych uczestników. Podzielimy się też informacjami praktycznymi – co, gdzie i jak zorganizować. Spotkania pozwolą Ci poszerzyć swój krąg wsparcia i dadzą Ci przestrzeń, w której będziesz mógł swobodnie opowiedzieć o tym co czujesz i myślisz.
 
KIEDY: wtorki ( co dwa tygodnie) w godzinach 17:00 – 18:30
GDZIE: NatolMedic, ul. Belgradzka 5, Warszawa (metro Natolin)
PROWADZĄCA: Psychoonkolog Milena Dzienisiewicz
ZGŁOSZENIA: fon@fundacjaonkologicznanadzieja.org
UDZIAŁ W SPOTKANIACH JEST BEZPŁATNY

#mamrakaicoztego

Czas podjąć działania! Wiele razy mówiłam o tym, że nie podoba mi się sposób w jaki media i filmy przedstawiają obraz pacjenta z chorobą nowotworową i leczenia onkologicznego. Dostajemy obraz przedstawiający wychudzoną, ponurą postać, ludzi leżących na podłodze w toalecie, smutnych, szarych i cierpiących. A czy tak naprawdę wygląda i funkcjonuje człowiek chorujący na raka?? Odpowiedź brzmi: nie!!

I właśnie dlatego czas pokazać, że rak i leczenie nie są końcem świata i końcem życia. Jasne, bywają dni, że nawet mruganie sprawia trudność, bywają dni gdy samopoczucie fizyczne i psychiczne jest złe. Ale pokażmy, że są też dni, kiedy samopoczucie jest naprawdę dobre i jest energia do działania. Chciałabym poprzez #mamrakaicoztego pokazać, że chorując na raka i lecząc się można dobrze, radośnie i aktywnie żyć. Chciałabym pokazać, że można realizować się zawodowo, podróżować, spełniać w roli rodzica, małżonka, że można realizować swoje pasje, marzenia i pragnienia.

Zapraszam tych, którzy są aktualnie w trakcie leczenia i tych, którzy są już po leczeniu do pokazania, że rak to nie wyrok i, że z rakiem można żyć. Wrzucajcie zdjęcia i swoje historie pokazujące, że w Waszym życiu jest (i było w trakcie leczenia) miejsce na radość i aktywność, a nie tylko na raka. Udostępniajcie na Waszych profilach na Facebooku  (pamiętajcie żeby post był publiczny, będę mogła go znaleźć) i Instagramie.  Dodawajcie #mamrakaicoztego

PS. Na początek ja i wspomnienie. Na tym zdjęciu jestem po dwóch operacjach i 13 dni po pierwszej chemii. Dwa dni później wypadły mi włosy. Jestem tu w moich ukochanych Bieszczadach – były wędrówki (co prawda po płaskim i dość wolno) i była mega radość!